JURYSTA Zespół Radców Prawnych - BLOG

Lucrum cessans i nieuczciwa konkurencja 

Czy w przypadku dochodzenia przez powoda – na podstawie art. 18 ust.t 4) u.z.n.k. w zw. z art. 415 k.c. oraz art. 361 § 1 i § 2 k.c. - roszczeń odszkodowawczych z tytułu szkody w postaci utraconych korzyści, jaką poniósł w związku z dopuszczeniem się przez pozwanego czynu nieuczciwej konkurencji, polegającego na wprowadzaniu do obrotu towaru w opakowaniach naśladujących opakowania powoda, wysokość szkody – w braku okoliczności szczególnych - może być ustalona na podstawie zysków pozwanego ze sprzedaży ww. towarów albo w oparciu o ilość towarów wprowadzonych na rynek przez pozwanego oraz jednostkowy zysku (netto) poszkodowanego powoda?

Opinia biegłego przed sądem drugiej instancji

W jednej z prowadzonych przeze mnie spraw sądowych, wystąpiła ciekawa sytuacja procesowa, która być może będzie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w ramach skargi kasacyjnej.

Otóż, przedmiotem sprawy była odpowiedzialność odszkodowawcza. Sąd pierwszej instancji uznał, iż udowodnione zostały zarówno bezprawność czynu, wysokość szkody jak i związek przyczynowy zachodzący pomiędzy nimi. Z tym ostatnim nie zgodził się jednak sąd drugiej instancji. Sąd odwoławczy, działając na podstawie art. 232 zd. 2 k.p.c. dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłego na okoliczność zaistnienie związku przyczynowego między powstałą szkodą a czynem pozwanego. Sporządzona w sprawie opinia okazała się być całkowicie nieprzydatna dla ustalenia dowodzonej okoliczności. W tym stanie rzeczy, powód wniósł o ponowne przeprowadzenie tegoż dowodu, powołując innego biegłego. Sąd drugiej instancji, nie ustosunkował się do ww. wniosku, zamknął rozprawę i wydał wyrok, oddalając powództwo w całości. W uzasadnieniu wyroku wskazał, iż powód nie wykazał związku przyczynowego między czynem pozwanego a powstałą szkodą.

Termin do wniesienia pozwu o sprostowanie świadectwa pracy

Ostatnio, sporządzając pozew w sprawie o sprostowanie świadectwa pracy, stanąłem przed problemem dotyczącym wykładni art. 97 § 2 (1) k.p. Stanowi on, iż pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa, zaś w razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Przepis ten nie daje jednak odpowiedzi na pytanie, w jakim terminie pracownik może wnieść do sądu pracy pozew w przypadku gdy pracodawca, pomimo wniosku pracownika o sprostowanie świadectwa pracy, nie podejmuje żadnych czynności i nie zawiadamia go o odmowie jego sprostowania. Problem ten jest o tyle istotny, iż uchybienie temu terminowi przez pracownika, jest brane przez sąd orzekający w sprawie pod uwagę z urzędu i skutkuje oddaleniem powództwa o sprostowanie świadectwa pracy.

Czy wierzyciel, który dysponuje prawomocnym wyrokiem uznającym za bezskuteczną czynność prawną przeniesienia własności nieruchomości może domagać się ustanowienia hipoteki przymusowej na tej nieruchomości?

W ostatnim okresie – wobec rosnących zatorów płatniczych i nieuczciwych działań dłużników, „uciekających” z majątkiem przed wierzycielami – coraz większego znaczenia nabierają środki ochrony prawnej, mające na celu zniweczenie skutków takich nieuczciwych praktyk. Jednym z takich środków, po które dość często sięgają wierzyciele, jest skarga pauliańska, uregulowana w art. 527 i nast. k.c. Instytucja ta, wywodząca się jeszcze z prawa rzymskiego, jest przedmiotem dość licznych opracowań naukowych, jak również wypowiedzi Sądu Najwyższego. Analizie jednak w najszerszym zakresie poddawane są przesłanki skargi pauliańskiej, w mniejszym zaś stopniu – następstwa wyroku uwzględniającego taką skargę. Kwestia tej zresztą sam ustawodawca poświęcił zaledwie jeden przepis, tj. art. 532 k.c. Stosownie do jego treści, wierzyciel, względem którego czynność prawna dłużnika została uznana za bezskuteczną, może z pierwszeństwem przed wierzycielami osoby trzeciej dochodzić zaspokojenia z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynność uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika albo do niego nie weszły. Na gruncie brzmienia tego przepisu, pojawia się pytanie, czy wierzyciel, który dysponuje prawomocnym wyrokiem uznającym za bezskuteczną czynność prawną przeniesienia własności nieruchomości dokonanej przez dłużnika z osobą trzecią może się także domagać ustanowienia hipoteki przymusowej na tej nieruchomości?